تأثیر تجویز داخل هسته آکومبانس ممانتین بر تغییرات وزن و حجم مغز و غده فوق کلیه در استرس مزمن در موش کوچک آزمایشگاهی ماده

هدف: در این تحقیق اثر تجویز ممانتین در هسته آکومبانس بر اثر استرس شوک الکتریکی کف پا بر تغییرات نسبت حجم و وزن مغز به حجم و وزن غدد فوق کلیه در موش‏های کوچک آزمایشگاهی ماده بررسی شد. مواد و روش‏ها: گروهی از حیوانات دوزهای مختلف ممانتین (1/0، 5/0 و 1 میلی‏گرم/ کیلوگرم) را قبل از استرس به‏مدت 7 روز دریافت کردند. در گروه دیگر پس از بیهوشی، کانول‏گذاری در هسته آکومبانس انجام شد. یک هفته پس از بهبودی، ممانتین (1/0، 5/0 و 1 میکروگرم/ موش) قبل از استرس به داخل هسته آکومبانس تزریق شد. سپس همگی حیوانات کشته شده و مغز و غده فوق کلیه آن‏ها در فرمالین 4 درصد تثبیت شد. حجم به روش غوطه‏وری در جیوه و وزن توسط ترازوی دقیق تعیین شد. نتایج: کاهش نسبت حجم و وزن مغز به حجم و وزن غده فوق کلیه در گروه استرس دیده شد. ممانتین توانست نسبت حجم و وزن مغز به حجم و وزن غده فوق کلیه را افزایش دهد. تجویز ممانتین به‏صورت داخل هسته آکومبانس نیز توانست این نسبت‏ها را تغییر دهد به‏صورتی که در هر سه دوز ممانتین، تجویز دارو به طرف راست هسته یا به‏صورت دو طرفه باعث مهار اثر استرس شد. نتیجه‏گیری: مهار گیرنده‏های nmda (n- متیل d- آسپارتات) در هسته آکومبانس می‏تواند اثر تخریبی استرس مزمن بر کاهش حجم و وزن مغز و افزایش حجم و وزن غده فوق کلیه را مهار کند که وابسته به دوز و محل تزریق بود و طرف چپ هسته در این ارتباط کمترین عملکرد را داشت.